เกี้ยวรักตัวร้าย+ปลูกรักตัวร้าย

นิยายเกี้ยวรักตัวร้าย
ขนาด A5 จำนวน 444 หน้า

คำโปรย
เพราะแท่งเหล็กโง่ๆ ที่สะพานลอยเพียงแท่งเดียวทำให้ ‘ตะวัน’ สะดุดตกบันไดหัวน็อคพื้น

ฟื้นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองหลุดเข้ามาในโลกนิยายจีนโบราณอีโรติกสุดร้อนแรง

ตอนจบเป็นแบบไหนก็ยังไม่รู้เพราะนิยายยังไม่จบ

รู้แค่ว่านางร้าย ‘หลิงเชียนเสวี่ย’ ที่ตัวเองเข้ามาสิงร่าง มีชะตาโดนรุมย่ำยี

ทั้งยังโดนเกลียดจากทุกคน โดยเฉพาะตัวร้ายอย่าง ‘หลัวอี้โจว’ ที่ตะวันหลงรัก

ไม่ได้การ...

ตะวันคนนี้จะเปลี่ยนเนื้อเรื่องทั้งหมดเอง! 

ทั้งจุดจบ ทั้งตัวร้าย 

หลัวอี้โจวต้องตกเป็นของตะวัน

...

“หลัวจ๋า หลัวอี้โจว”

หลิงเชียนเสวี่ยเคาะเรียกอยู่นานก็ไม่ได้เสียงตอบรับ จึงเลื่อนเปิดประตูเข้าไป เห็นร่างสูงกำลังนอนหลับตาพริ้มบนเตียง 

นางจึงย่องไปหาทว่าทันทีที่หลัวตื่นและเห็นหน้าคนบุกรุกก็ตะคอกใส่

“เจ้าเข้ามาได้ยังไง!”

“ชู่เสียงดังทำไม เจ้าบาดเจ็บอยู่นะ”

“ออกไป!” ร่างสูงค้อนนางตาเขียวปั๊ด

“เจ้าสำนักส่งข้ามาดูแลเจ้านะ”

นางอ้างเจ้าสำนักเสียเลยจะได้ไล่นางไปไม่ได้อีก ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วนางเป็นคนขอมาดูแลเขาเองต่างหาก

หลัวอี้โจวค่อยๆ ยันตัวขึ้นนั่งพร้อมหรี่ตาจับผิด เหลือบมองกระบี่ที่อยู่บนโต๊ะไม่ไกลนัก

“ไม่มีหน้าที่อื่นอีกแล้วหรือไง”

“มีหน้าที่อื่น แต่ตอนนี้หน้าที่ข้าก็สำคัญไม่แพ้ใครนะ”

“หน้าที่อะไร”

“ดูแลผัวอย่างไรล่ะ”

----

นิยายปลูกรักตัวร้าย
ขนาด A5 จำนวน 472 หน้า 140,000+ คำ

คำโปรย

หลัวเฟิงมี่เด็กสาวแสนซนตกจากต้นไม้สูง

หัวกระแทกพื้นทำให้หวนรำลึกชาติได้

พบว่าตัวเองเกิดใหม่ในนิยายเกี้ยวรักตัวร้ายที่ตนเคยอ่าน

ซ้ำยังเป็นลูกของนางเอกกับพระเอกเสียด้วย

ท่านแม่เอาท่านพ่อไป ส่วนตัวร้ายอย่างหม่าอี้เฟิง ลูกขอเอาเอง!

นิยายเรื่องอื่นมีแต่ปลูกผัก งั้นนางจะปลูกรัก

..ปลูกต้นรักให้งอกงามในใจเขา..

...

“โอ๊ย!”

“เฟิงมี่!” หม่าอี้เฟิงตกใจเมื่ออยู่ๆ เด็กสาวก็ทรุดลงกับพื้น งอตัวและกุมบริเวณหน้าอกด้านซ้ายตำแหน่งหัวใจ เมื่อสักครู่ยังดีๆ อยู่เลยมิใช่รึ

ใบหน้าหวานขมวดคิ้วแน่น ก้มหน้าลงต่ำ

“เจ้าเป็นอะไร” เสียงทุ้มถามด้วยความร้อนรน

หลัวเฟิงมี่หยุดนิ่ง แล้วเงยหน้าส่งยิ้มกว้างมาให้

“ท่านอาหล่อเกินไป ข้าต้านทานความหล่อไม่ไหว”

...

“อ้าว ท่านอา งอนอะไรข้า” หลัวเฟิงมี่ลากเสียงร้องเรียกท่านอา

นางถูกปราณสีดำพาตัวออกจากห้องขังตรงไปยังทางขึ้นบันไดให้ออกไปจากคุกนี้

ส่วนคนเป็นสาเหตุให้นางทรุดลงราวกับโรคร้ายกำเริบก็ได้แต่ถลึงตาดุใส่ร่างเล็กที่พยายามวิ่งกลับมา แม้ใบหน้าจะแดงก่ำที่โดนกล่าวอะไรเช่นนั้นใส่แต่ก็พยายามทำหน้าดุดัน

วันนี้มันกี่รอบกันแล้วที่ปากเล็กๆ นั่นพูดสิ่งน่าอายออกมา

เขาจัดการส่งปราณดันนางให้ถอยห่าง

“ท่านอาอย่าเขินรุนแรงนักซี่”

“ออกไป!”

----